Even een moment voor mezelf met een slaapmutsje, heb ik besloten.
Maar geloof het of niet, klopt er iemand op de voordeur. Om kwart voor elf.
Dat is toch niet normaal? Stiekem kijk ik door een kier van het gordijn.
Voor de deur staat een wat oudere man met een hoedje op. Misschien
autopech, dat ie effe moet bellen. Of bij het verkeerde adres aangebeld.
Dus alleen al uit goed fatsoen doe ik de deur maar open. Laat ie meteen
een papier zien en zegt: “Siem Bal. Huiszoekingsbevel, toegang weigeren
heeft geen zin, een korte inspectie. Hooguit vijf minuten.”
Beduusd stap ik opzij.
Hij loopt direct naar de woonkamer, trekt een grote loep uit zijn binnenzak en
bekijkt het etiket op mijn wijnfles. Vervolgens krabbelt hij iets op het papier,
waar hij net mee gezwaaid heeft. Dan drukt hij me dat in de handen.
Ik lees, dat hij merk, jaartal en alcoholpercentage heeft genoteerd.
“Als het klopt, verzoek ik u, het formulier te ondertekenen als erkenning
dat de rapportage juist is. Dan ga ik meteen.”
Ik vraag stotterend, waar het allemaal voor dient.
“Alcohol Bestrijdingsunit. Daar ben ik van. Nieuwe regels. Strenger toezicht
in het belang van de burgers en hun gezondheid. Ja mevrouwtje, geen betere
beschermer dan de overheid.”
Gelukkig heb ik nog de tegenwoordigheid van geest om hem bij zijn vertrek
te vragen of zijn bezoekje nog gevolgen heeft voor mij.
“Ach, misschien verliest uw maatschappelijke waarderingsscore een puntje,
maar een boete of detentie, nee hoor.”