Vandaag, jongens en meisjes, (hartelijk welkom tussen haakjes, bijzonder fijn dat jullie weer in zo groten getale van twee zijn gekomen om jullie kennis van de wereld en medemens te vergroten teneinde zowel jullie individuele bestaan als dat van de soort als geheel in enige mate positief te beïnvloeden, wat natuurlijk niks anders wil zeggen dan jullie overlevingskansen in de moderne jungle van allen tegen iedereen groter te maken); vandaag dus wil ik een kwestie aan de orde stellen en aansnijden, die het menselijk begrip en rationele verwerkingsmechanisme al sinds de oertijd of in elk geval sinds de uitvinding van de filosofie tart, tergt en treitert op een wijze, die enige onbehagen lijkt te veroorzaken bij hen, die geen genoegen nemen met gangbare platitudes, welke gepresenteerd worden als waarschijnlijkste waarheden of stelligheid zonder fundament en derhalve zonder bestaansgrond, wat helaas nog moeilijk genoeg aan te vechten is, maar daar hoeven wij ons nu niet druk om te maken, want er wacht een belangrijker onderwerp, zoals zoëven al kort aangestipt, en dat is inderdaad de vooralsnog onbeantwoorde kwestie, hoe lang iemand sprekend dan wel schrijvend aan het woord kan blijven zonder ook maar de geringste informatie te verstrekken, die het oor van de toehoorder of het oog en daarna het brein van de lezer treft op een wijze, die endorfinen opwekt, wat onze hersenen associëren met herkenning en instemming, wat uiteraard nog nader wetenschappelijk verantwoord onderzoek vergt, maar toch reeds op voorhand een grotere belofte inhoudt dan de eerder gelaakte pseudo-zekerheden, die slechts beogen om chaos te scheppen, 
waarna complete volksstammen als dolle schapen radeloos op zoek gaan naar hekken of omheiningen, die hen houvast verschaffen in hun wereldje, want ook onze mede-dieren hebben hieraan behoefte, maar – om terug te komen op de kernvraag die in deze bijeenkomst aan de orde gesteld wordt – hoe lang kan iemand dus aan het woord blijven, en dan gemeten ofwel in tijdsspanne of in hoeveelheid gebruikte termen, in welk laatste geval er weer extra meetproblemen ontstaan door individuele verschillen in de snelheid van spreken en correct articuleren, alsmede al dan niet opzettelijk ingelaste pauzes, die verdisconteerd moeten worden in de metingen om foutieve conclusies bij voorbaat uit te sluiten dan wel te elimineren, wat een reden te meer is, om enkel botweg tijdmeting met 
een geijkte chronometer te hanteren, hetgeen in de handen van vakbekwame kadastrale landmeters, psychometristen en wiskundige experts in de stochastiek nog altijd de favoriete methodiek genoemd mag worden met de geringste kans op theoretische haarscheurtjes, in de volksmond al gauw bestempeld als fouten of – rigider nog! – blunders, waarna het journaille en de media zich er gretig op storten om de nieuwsdiensten te voorzien van actuele berichten, die de verontwaardiging kunnen aanwakkeren of opwekken, wat dan overigens weer nauw aansluit bij de eerder gesignaleerde en nu ook vanuit het complotdenken manifest wordende verspreiden van zogenaamde waanheden, die elke borging in de realiteit ontberen, hetgeen de maatschappelijke onrust dikwijls pleegt op te zwepen, waarna hardhandig optreden van de daartoe bevoegde contingenten van politie of krijgsmacht onvermijdelijk wordt.
Ah, ik mag met onderdrukte wrevel, dus zonder genoegen of tevredenheid constateren, dat de bezetting van de gehoorzaal thans is gedaald tot een factor nul, omdat alle personen van zowel het mannelijk als het vrouwelijk geslacht, die hier buiten mijzelf althans fysiek aanwezig waren, enthousiast hun heil, satisfactie en duurzaam geluk elders – specifieker: onder de bruggen van Parijs – zijn gaan zoeken om redenen die mij onbekend zijn, omdat ik immers niet enthescopisch in de hoofden van mijn medemensen kan kijken noch hun gedachten vol beweegredenen kan lezen, omdat ik slechts externe feiten kan waarnemen en in hun logische context kan rangschikken totdat een patroon ontstaat, dat in de hoogste mate overeenkomt met de geconstateerde feiten, welk patroon eo ipso feilbaarheden kan bevatten, die pas later, na het verwerven van nieuwe en juister blijkende inzichten, kunnen worden aangetoond en verwijderd. De spontane migratie van mijn laatste twee luisteraars werpt mij nochtans in een dilemma, dat wel aangeduid is als pootjebaden tussen Scylla en Charybdis: ga ik door of stop ik hier?
Aan u, mijn lezers, het woord.
Noot ©: De illustratieve foto’s van de chronometer en ‘sous les ponts de Paris’ haalde ik uit legaal aangeschaft stockmateriaal.