Een plaatje zegt meer dan duizend woorden. Dat gezegde kent u. Maar sommige plaatjes zwijgen en roepen juist talloze vragen op. Dan zijn heel wat woorden nodig. Neem de simpele tekening hier. We zien onder een stralende zon kennelijk een gebouw met een walmende schoorsteen en links en rechts een soort ovens met eveneens lange schoorstenen, maar alleen de linker rookt. Tot zover is er wel enige samenhang en naar de tekenstijl te oordelen is het een kindertekening. Raadselachtig wordt het door de hoge tafel rechts, met daarop een wijnglas en een mok, in perspectief weergegeven. Links vooraan druipt vloeistof naar beneden. Is er wijn gemorst? Rechts zit een aap (?) met een puntmuts, waardoor een associatie ontstaat met een tovenaar. Zit? Hoe dan? Hij lijkt eerder te zweven. Voor een tovenaar een koud kunstje.
Maar was dit zo bedoeld?
Ik vond de tekening vanmiddag terug in een grote stapel losse notities, paperassen en wat al niet. Mijn kinderen zaten vroeger na schooltijd vaak gezellig bij me in de studio te tekenen. Een van hen zal ongetwijfeld dit plaatje naast vele honderden andere gemaakt hebben. Maar wie en wanneer? In welke samenhang? Met welk motief? Daar kan ik na al die jaren enkel naar gissen. De tafel en de aap zijn relatief gedetailleerd, vergeleken met het gebouw en de ovens. Misschien heb ik die er zelf bij gekrabbeld. En dan realiseer ik mij met een schok, hoeveel informatie er in de loop der jaren door mijn brein als irrelevant is opgeruimd. Weg. Voorgoed kwijt.
Hoewel. Er wordt wel beweerd, dat op het moment van sterven je hele leven in een flits aan je geestesoog voorbij zou trekken. Komen al deze vergeten scherven dan ook nog eens helder voorbij?