Mooi

Hoe de Grote Schepper af en toe desoxyribonucleïnezuur weet te klutsen en uit modale ouders een schoonheid van een dochter tevoorschijn tovert uit zijn machtige hoed, zal nog lang een raadsel blijven, dat grote vooruitgang in de embryologie en genetica vergt om opgelost te worden.
Soms lijkt er een sluimerend gen ontwaakt te zijn, dat zich decennia of eeuwen verborgen heeft gehouden, de wens om tot expressie te komen kennelijk onderdrukkend en rijpend tot het juiste moment.
Neem bijvoorbeeld Barbara, van wie hier ter illustratie een plaatje.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Klasgenoten, buurmannen, zwervers, onderwijzers… ja wie van het mannelijk geslacht bleef onberoerd? Welke man of knul zorgde niet voor extra was van bedden- en ondergoed, wanneer hij Barbara voor het eerst had gezien? Hoe velen dongen niet kwijlend naar haar hand, maar waren kansloos omdat Barbara maar twee handen had
en er geen van wilde missen. En geef toe, als zulk een schoonheid één hand zou afstaan, dan zou dat toch een beetje een weeffoutje lijken en totaal niet passen bij de overige, onvergelijkbare schoonheid van deze jonge vrouw, een juweel en een sieraad voor het menselijk geslacht.