Bij het doorbladeren van mijn oude schetsboeken was ik verrast, dat ik vaak musici heb afgebeeld. Best verwonderlijk, als je bedenkt, hoe de ‘opvoeders’ in mijn jeugd hebben geprobeerd om mij een hekel aan muziek op te dringen. 
Thuis bijvoorbeeld moest de radio al bij de eerste frivool-wereldse klanken uit.
Op de basisschool werd ik onmiddellijk uit de groep verbannen, als het uurtje zingen aanbrak. En hoe ik ook elk volgend schooljaar hoopte om wel mee te mogen galmen en zelfs geluidloos simuleerde mee te zingen, het mocht niet baten. Ik werd achter in de klas geplaatst met extra rekenboeken en een uitdrukkelijk verbod om geluid voort te brengen.
Het enige plezier, dat ik in klas 6 (nu heet dat groep 8) aan muziek heb beleefd, was het losschroeven van de achterkant van het kreunende en piepende traporgel, waarmee de hoofdmeester op vrijdagmiddagen het instuderen van kerkelijke liederen begeleidde. 
De keer, dat ik samen met enkele kornuiten die achterkant dus op scherp had gezet, viel ie er inderdaad na drie ferme pompbewegingen met donderend geraas af. Kabeng. De klep werd dichtgesmakt. Einde zangles. Ondervragingen in het kantoortje. En vanzelfsprekend wilde iemand de zonde van verraad wel begaan in de hoop op een goed blaadje bij ofwel het schoolhoofd of bij poortwachter Petrus, waarna de berg strafwerk voor de bende onverlaten hoger was dan ooit.
Nadat ik op het lyceum bijna alle lessen klassieke muziek voor de heer Vording wist te vergallen en hem slechts één keer blij heb gemaakt door componisten en hun werken uit het hoofd te leren en zo eindelijk eens een acht te halen voor muziek, kwam er een kentering. Langzaam kreeg ik er toch schik in. Ik kocht een platenspeler en mijn eerste elpees. Pop, blues, jazz en veel klassiek. Als ik zat te tekenen, zette ik altijd muziek op.
Hier wat tekeningen met dat thema.
Veel kijkplezier!
De tekening van deze is oud, de inkleuring recent.
Volgens mij speelde hier Glenn Gould op de achtergrond.
Tja,wie zou hier bedoeld zijn?
Hier wordt ongetwijfeld de eerste Invention van Bach (BWV 772) gespeeld, zij het niet op klavecimbel. De uitvoerende musicus lijkt me evenmin Gustav Leonhardt.
Die versie heb ik tijdens mijn studie aan de AKI met hulp van docent Geert Voskamp ooit omgezet naar kleurenfilm. Elke toon had zijn eigen kleurstelling in een gezeefdrukt patroon. De argeloze toeschouwers, gewend aan achtergrondmuziek bij film, veerden verrast op, toen Leonhardt onverwacht langer inhield dan je zou verwachten. Op slag snapte iedereen hoe het beeld het geluid weergaf, er één mee was. Zonder te verwijzen naar iets anders.