De ets links met de frummelige titel ‘Ets-scratch’ – waar Edge natuurlijk veel meer had geappelleerd aan de sophistication van kijkers en mysterie had opgeroepen, – is gebaseerd op uit- en ansichten die het landschap van de Auvergne biedt. Het werkje leidde in de herfst van die zomer tot afgedwongen opname in een gekkengesticht, in navolging van Vincent van Gogh en vele onbegrepen genieën, die hun laatste oortje soms versnoepen om maar gezien te worden, bijvoorbeeld door de tapdanseres, je weet wel die deerne uit de dorpstaveerne. Beroemd worden moet toch ook lukken met het uiteindelijke resultaat, een latere uitwerking van die ets met de lelijke titel ‘Ets-scratch’. Deze futuristische elaboratie is rechts geplempt en kreeg als obligate titel: Psychè. Over Psyche valt het nodige te zeggen, maar zwijgen is goud en de kunstrijder moet onverbiddelijk gaan voor het erepodium, zoals gezegd. ‘Close to the Edge’ was ook hier toepasselijker geweest, maar de eigenwijze kunstelaar besloot anders.
Enkele doorgewinterde onderzoekers, die inzage in de psychiatrische rapporten van onze fröbelfreak wisten te ritselen, konden melden, dat Psychè waarschijnlijk een gefrustreerde respons was op de behandeling, die de onderste steen des aanstoots uit het bewustzijn van de artiest aan het oppervlak bracht, waarna deze in een angstpsychose raakte, gevoed door de vrees, dat zijn scheppend vermogen hierdoor uitgeput en vermorzeld zou raken. 
Beschimmelde dagboeken uit die periode lijken dit ook te bevestigen, maar de cryptische taal van deze ontboezemingen laat, net als bij Les Prophéties van Nostradamus en de visioenen van Johannes te Patmos, geen ondubbelzinnige conclusies toe. Zodat elke verantwoorde uitspraak wel weer beperkt zal blijven tot vissen, gissen en slissen.