Leuren dus maar weer. En afgewezen worden.
Tot totaal onverwacht ons onbekende toptalent Verfpas in contact komt met Amma Hula, een eigenzinnige galeriehoudster, die bereid is zijn werk te exposeren op basis van 80-20. De kunstenaar schiet opgetogen omhoog uit de Chesterfield fauteuil, maar stort als een afbrekende ijspegel in de lentezon terug op het zachte leer, zodra madame Hula toelicht, dat bij deze basis 80% van de opbrengst voor de exploitant is en 20% voor de maker van het werk.
‘Want ja, huur, licht, verwarming, bemensing, premies AOW, WAO, WW, pensioen, inkomstenbelasting, verzekeringen… en dan nog de kosten van promotionele posters, flyers, advertenties, commercials, you name it. In de kosten van de vernissage wil ik je uit coulance tegemoetkomen, fifty-fifty. Als je hier dan even tekent…’
Over de hoeveelheid publiciteit na de opening hoeven madame Hula noch de kunstenaar te klagen, over de volstrekte eenzijdigheid ervan des te meer. Het gaat in verontwaardigd afkeurende bewoordingen alleen maar over het schilderij, dat we hier met gepaste gêne afbeelden.
Maar waar de schrijvende pers alle nadruk legt op amoreel, onwelvoeglijk, plat, not done en ongepast, komt het publiek juist massaal naar zoveel schande en zedenverwildering kijken om zich hoofdschuddend te kunnen verlekkeren.
De autoriteiten lezen ook kranten en hebben het welzijn van tere kinderzieltjes en andere kwetsbaren hoog in het vaandel prijken. Er komt van overheidswege dus een dwangbevel, houdend de onmiddellijke verwijdering van het obscene doek, waarbij niet geschroomd wordt om te dreigen met een dwangsom voor elke dag, dat aan het bevel geen gehoor gegeven zou worden. Dat is wel even schrikken voor Amma Hula en Gregor Verfpas.
Robbert Geluk
Een verzamelaar van urolagnische kunst, Robbert Geluk, is echter sneller dan de dienaren der wet en goede zeden. Hij koopt het schilderij voor de vraagprijs, mits hij het meteen kan meenemen. Na dertien seconden diepgaand overleg gaan de galeriehoudster en Verfpas akkoord met deze bezwarende omstandigheid, mede omdat de vlijtige kunstenaar in zijn atelier nog een variant heeft staan, die hij op een geleende fiets snel ophaalt en aan de nog warme spijker hangt.
Aangezien het een nieuw, ander object betreft, kan het dwangbevel hierop geen betrekking hebben en is daarmee ook de tenuitvoerlegging van het aanhangende dreigement ongegrond en dus van de baan.
Amma lijst het ambtelijk schrijven in en hangt het in de vitrine bij de ingang.
Wat illustreert, hoe zij met publiciteit te stunten en volk binnen te krijgen weet.
Argwanende lezers zullen zich intussen misschien afvragen, of ál het werk van Verfspat zo overduidelijk erotische connotaties heeft.
Vrouw in blauw
Mocht iemand deze studie met vrouw in blauw betitelen als ‘ontoelaatbaar erotisch’, dan kan een groot deel van alle bejubelde kunst meteen bij het grofvuil.
En wat te denken van de volgende twee prenten.
Uranisme ten top?
Dus. En als taart op de kers:
