Het waren twee koningskikkers
die hadden het heersen zo lief
Eerlijk spel zei ze niks, wel de knikkers
en dus handelden zij sluw als een dief
Hun slot hing vol sticht’lijke tegels
maar zij hielden zich nooit aan de regels
‘want wil je omhoog, moet je klimmen,
het helpt je heus niks om te simmen’
Eén land werd hen aldra te min
dus pikten zij een buurland in
ze pochten: ‘dat was ons beloofd’
de zege steeg hen naar het hoofd
De hele wereld werd hun doel
die te bezitten was pas cool
ze hebben hun kans ook gegrepen
om de aarde geheel weg te slepen
Ze waren er bijna mee thuis
toen één bedacht: ‘dit is niet pluis,
wie met de globe wandelen gaat
heeft niks waarop ie dan nog staat.’
Wat leert ons die historie?
Ik denk: haast niets, verdorie
want als een vors zijn kroon verliest
en hij daarna wreed wordt gespiest
staat er meteen een ander klaar
die meent ‘ik grijp mijn kans voorwaar,
ik eis hem op op hoge toon
en spring nog heden op de troon!’