Nu Angelo Hoornblower zich had laten belasten met een levensdoel, liet hij geen
gras meer groeien buiten gebaande paden. Als eerste kocht hij op de plaatselijke
zwarte markt een beetje vlindermest. Dit was immers als een pre genoemd en Hoornblower was licht dyslectisch, of dom, zoals men vroeger zo verwerpelijk
placht te oordelen.
Ook kocht hij riblappen als pantser voor zijn torso.
Vervolgens liet hij door een bevriende, uiteraard zwaar onderbetaalde kunstenaar een portret schilderen, ‘als afscheidsherinneringsafbeelding voor het geval hij misschien
niet terug zou keren en dit schilderij dan mooi het Toetje van Schele Lisa in het stedelijk Museum kon vervangen.’
Daarna ging hij op zoek naar een lijstje met kampeerspullen, waarvan hij zich herinnerde dat dit best handig was gebleken bij zijn omzwervingen in den vreemde. Zoals die keer dat hij met zijn boezemvriend Xi Pingping naar Curfew of Korfoei was afgescheept.
Op de vliering vond hij het papiertje in een oude schoolagenda. De rest van de middag bleef hij hier verrukt in lezen alsof het een roman van Couperus of Proust was.
Talloze vergeten liefdes en escapades, aanvaringen met de chronisch chagrijnige conciërge, bezoekjes aan de directeur en allerindividueelste intieme ontboezemingen passeerden zijn netvlies.
Zijn plan om voortvarend ten strijde te trekken tegen een eh, wat was het ook weer,
een konijn of zo, liep aldus danig vertraging op, vergelijkbaar met de nationale spoorwegdienstplanning na een sneeuwbuitje of herfststorm.
Het vergaren van de slaapzak, thermoskan, een kussen, zakmes, zak chips en andere nuttige spullen kostte in de avondschemering en later het duister veel tijd. Angelo besloot dan ook er eerst maar een nachtje over te slapen. Dan kon hij met frisse energie morgen dat monsterlijke konijntje wel even bemesten en verschalken.
Groot was zijn ontsteltenis, toen hij in het holst van de nacht ruw gewekt werd door dienstknechten van zijn opdrachtgevers, die hem te verstaan gaven, dat hij op pad moest en wel onmiddellijk. Met dubbel d en l. Tijd om van pyjama te wisselen was hem niet vergund. Zo urgent zou de crisis zijn!
Meer huiverend van de kille nachtlucht dan inwendig mopperend begaf Angelo zich
in een willekeurige richting.
Hier ontmoette hij enkele minuten na het eerste ochtendkrieken Rots.
Bepaald geen figuur om achteloos voorbij te streven, daar alleen al zijn blikken
konden doden, mits van grote hoogte raak geworpen.
Om de ontmoeting een enigszins luchtig karakter te verlenen, stak onze held
van wal met een compliment over het medaillon, dat Rots droeg.
Wellicht verrast doordat hij voor het eerst in eeuwen vriendelijk werd aangesproken, begon Rots trots te vertellen, dat de halsketting diep onder de grond gesmeed was door kobolden, hoe ze daarbij volgens geometrische patronen te werk gingen, voor welke clubs
ze normaliter taken verrichtten en zo voort. Hij besloot zijn relaas met de tip, dat Angelo maar eens een kijkje moest nemen bij Cestis Veneris. Hij was de knorrige bewaker van
de kostbaarheden en onderpanden der rakethoedmannen en andere vermogenden.
Beleefd dankend vervolgde Angelo zijn weg.
Lezers met levenservaring zullen kunnen beamen, dat kluisbewakers door de bank genomen niet erg gesteld zijn op, anders gezegd: een gruwelijke haat koesteren tegen pottenkijkers en ambtenaren van de dienst vermogensbelasting.
Glibberend van afkeer jegens de gluurder, die Rots hem op het dak had gestuurd, probeerde Cestis in dier voege snel van deze mensachtige zonder normaal robot-uiterlijk
af te komen door hem klodders slijm voor de voeten en naar het hoofd te werpen.
Hoe naïef Angelo ook leek, hij voelde aan zijn water, dat hij hier ongewenst was en hij
nam buigend afscheid. Dit nemen kwalificeerde Cestus evenwel als diefstal.
Een strafgeding viel niet te ontlopen. Met hand, tand en verstand zijn onschuld bepleiten had bij de strenge strafrechter weinig zin, omdat diens oordeel al vaststond, zodra of zelfs nog voordat de verdachte en zijn linke rechtsbijstaander de imposante zaal hadden betreden: ‘opsluiting in een heropvoedingskamp met uitsluiting van hoger beroep
of wraking!’
Schets van de situatie
De zorgen stapelen zich dus op voor onze stoere konijnenjager. Hoe moet hij immers vanuit een verstikkend detentiekamp zijn beoogde prooi opsporen en uitschakelen?
De uitvoering van het vonnis staat op de rol.
Het vuurpeloton heeft zijn wapens al voorzien van flodders.
List noch bedrog lijken uitkomst te bieden.
De wanhoop knaagt aan de sponde van Angstelo Hoornblower.
Een groot drama in mini-verpakking!
Meer nieuws in het late journaal.
Spoiler
Voor degenen, wier klokje van gehoorzaamheid door externe verplichtingen wat vroeger is afgesteld dan het tijdstip van deze nieuwsshow, hier een beknopte samenvatting van gebeurtenissen, die intussen hebben plaatsgevonden.
Een beetje woeste draak laat zich niet muilkorven door patronen of lege hulzen.
Zo’n draak zigzagt zelfbewust door streken en ommelanden, trekt een spoor van voortijdige sloop en drijft menig brave beambte van het Kadaster tot wanhoop.
Zo ook het door Angelo als konijn bestempelde ondier, dat geen halt wenste te houden voor de hekken van de penitentiaire inrichting. Zo doende verschafte het in weerwil van de machthouders en de zittende magistratuur vrije aftocht aan allen, die daar tegen hun zin werden vastgehouden en nu de kans grepen om het hazenpad te kiezen.
Zo ook Hoornblower. Bracht hij wel netjes verslag uit aan zijn opdrachtgevers? Klaarblijkelijk had hij zijn domheid afgeschud tijdens het avontuur. Hij zag af van het beloofde zwarte zaad en dook via een smokkelboot onder in Korfoei, waar hij gelukkig
nog lang leefde.
Disclaimer
Elke overeenkomst met levende wezens of/en actuele, historische en/of toekomstige gebeurtenissen berust op toeval en de maker van de hier gepresenteerde teksten en afbeeldingen kan niet aansprakelijk gesteld worden voor dit feit noch voor gevolgen die zouden kunnen voortvloeien uit kennisname van het hier getoonde.