Er is vallen,
maar niks valt op zijn plaats:
een realiteit vol losse draadjes.
Openbaart zich in de plot
ultiem alsnog een orde –
bevredigend, geruststellend –
dan betreur ik eigenhandig
de schepper van zo’n prul
en steek zijn kunst in brand.
Illusie is het, opgelegd,
om te pacificeren.
Het rauwe leven is niet zo
een film zonder meester
die al bestiert en vrede schenkt.
Schrijf liever een kasteelroman
voorspelbaar tot het einde,
maar kom niet met pretenties.
Voetstuk: geen dramatischer val dan die van Icarus, vol afgrijzen gezien door zijn vader Daedalus en vereeuwigd door heel wat kunstenaars, maar niet in tempera en olieverf op doek door Pieter Bruegel de Oudere, als ik het AD moet geloven, dus daar valt weer een van mijn dure kunstboeken ten prooi aan de vlammen, want onwaarheid duld ik niet in mijn kast. Het volgende kunstwerk wordt toegeschreven aan mij en ondanks lakproeven en vergelijking met vroeg werk van Han van Meegeren is het me nog niet gelukt om deze toedichting te weerleggen.
