Geloof dit niet! Wat hier verteld of beschreven wordt, is gelogen.
Of milder uitgedrukt: op smaak gebracht met eufemisme.
Let alleen maar eens op het
tafellinnen: puur een onzichtbaarheidsmantel
van het merk NainElfs.
Variaties op een trema.
Meer is deze oersoep niet.
Een kind van de leugenmachine Hollyweed.
Fictie zonder verwijzing
naar enige werkelijkheid.
Made up for the dumb masses.
Toch lijken verdwaasde massa’s dag in dag uit bereid deze lauwe paddenstoelenpuree
te consumeren.
Er zit immers copyright op het recept. En heeft bovendien de gerenommeerde denker Heidekker er niet een etiket van mogelijkheid binnen de orb van Alsof opgeplakt?
Nou dan!
Wie zich verdiept in 
Freud, Jung en serieuze psycho-logen zal beamen, dat zelfs de wildste fantasieën ingrediënten bergen, die onbedoeld veel onthullen over de verteller/tekenaar, waardoor Oeidiepoes nog zoveel snorharen kan opplakken: ontmaskering is onvermijdelijk.
Wat aan de ontdekker uiteraard een gevoel van bevrediging en superioriteit verleent. Vijanden van de waarheid zullen op hun beurt deze emotie bij hun aanval op de spreker aangrijpen om deze charlatan in of beter nog uit zijn hemd te zetten als een toonbeeld
van desintegriteit, zo typerend voor het moderne tijdsgewricht.
‘Elke leugen zijn eigen opbergvakje,’ zullen ze meesmuilend concluderen,
hoe weinigen er ook met hen mee smuilen.
Bederft de aansporing ‘Geloof dit niet!’ overigens niet al a priori de hele pret van het verder lezen? Zulks lijkt even voor de hand liggend als onvermijdelijk. Toch prikkelt dit soort paradox onze hersenen kennelijk zó, dat we in weerwil van ons gezonde verstand willen weten, hoe die schelm van een romancier weg denkt te komen met zijn literaire ejaculatio praecox.
Neemt hij het risico, dat zijn verhaal zal uitgaan als de nachtkaars, die hij uren heeft bestudeerd, waarna hij overmand door slaap het moede hoofd ten langen leste op de lessenaar laat rusten en prompt zijn pruik vlam vat?
Zodat het monumentale erfdeel der vaderen tot de laatste baksteen afbrandt.
Dramatiek genoeg, maar is het geloofwaardig? 
De aangeschreven uitgever zal het verschroeide manuscript bijna zeker in de daartoe bestemde open haard werpen, meewarig mompelend: ‘Habent sua fata libelli.’
De enige Escape-knop lijkt nog een bekentenis. Jegens lezers, die een geheim
kunnen bewaren alsof het een gans in een weckfles betrof, zij dan ook toegegeven
dat al het voorgaande slechts een voorwendsel was om vijftien recente creaties van de schepper te kunnen etaleren.
