Bepaald niet onverdienstelijk scoorde
Durk een vierde plek bij de regionale kampioenschappen eenzaamheid. Natuurlijk kwam zijn val net naast het podium hem op een cynisch applaus van het publiek te staan. Maar de aanloop van journalisten, smoesjes verkopende sensatiejagers en wanhopige weduwen overtuigden hem er in de nasleep van het spektakel pas echt van, dat hij zijn talent beter kon vervolmaken door zich in zijn eigen loopgraven te verschansen zonder verder nog granaten af te schieten of andere acties te ondernemen, die aandacht zouden trekken.
Nee, vanaf nu zou hij zich alleen nog richten 
op dit ene doel: de contractie tot één dimensieloos punt. Annihilatie. Puur niet-zijn. Durk voelde, dat de kans voor het grijpen lag.
Zijn hoofd moest leeg. Elk idee over een afzonderlijke en eo ipse beperkte identiteit moest weggespoeld worden. De Grote Nul en Alles zouden zich één tonen, zonder ene Durk, tijdloos.