Docent Schildpadbril: ‘Neemt deze les ter harte, jongelingen!
Jullie die ernaar streeft om de Schoonheid in haar zuiverste vorm
aan de wereld te tonen, zij het uit ongezeept idealisme, zij het uit een
onweerstaanbaar sterke innerlijke drang tot expressie van jullie meest intense
eh flep. Want bij Kunst draait het als een reuzenrad helemaal om deze ene kern:
het Kijken. Maar jullie, als scheppenden, gaan verder, dieper.
Jullie baseren je op het Zien. Zodat de toeschouwer iets heeft om naar te kijken.
Genoeg gezwetst. Grijpt de penselen. Gooi alles op doek of beeldscherm.
Om 17 uur nul is de vernissage.’
Vier van de resultaten:
Wil je Schildpadbril tot razernij brengen? Doe dan, wat de eeneiige tweeling Yessica en Alice Knirpf deed. Ze hadden zich afgezonderd om voor de opdracht ‘Schoonheid’ in alle rust elkaars lichaam te kunnen afbeelden. Om acht voor vijf MEZT kwamen zij de resultaten presenteren.
‘Tien minuten voor de vernissage?’ tierde Schildpadbril, maar de meisjes antwoordden
als uit één mond, dat de klok 16 uur drieënvijftig aanwees en dat ze dus nog op tijd waren.
De gelaatskleur van de docent versprong* van PMS 173C naar 254U, maar hij had geen keus en gaf de conciërge en een passerende student briesend bevel, de portretten in de verste hoek van de expositieruimte op te hangen. ‘En met portretten bedoel ik de werkstukken,’ voegde hij eraan toe.
De eerste gast meldde zich.
*