Je hoeft geen diploma warzeggen op je naam te hebben om te voorspellen,
dat er een heftige discustie zou ontbranden op de tell-a-vision, toen Mieke Bride
in haar kijkcijferrijke show had gezegd, dat ze ooit ergens een bekend iemand
eens had horen zeggen, dat blind gehoor samen toch maar het beste is in elke situatie.
Ze had dan ook wat los gemaakt en van heide en verder kwamen anderhalve kilo lange rijen, die stonden te trappelen om allerindividuveelste opinies te mogen ventriloqueren.
Wiskundeleraar Szip bijvoorbeeld wees op de onverbiddelijke bewijskracht
van de tentoonstelling van Pythagogras.
Part time monnik Doeky beademde, dat paradoxaliteit imminent is
bij hypoplastische spiritualiën.
Wat iemand uit het met presentiepremies beloonde publiek deed opspringen,
roepend dat hij zo de verlichting had bereikt.
De sociodramatisch gepokte en bemazzelde docent Antiep probeerde hierop
de aandacht te verleggen naar het dialektrisch materialisme.
Dat had de samenleving deerlijk in de ban van de heb- en graaizucht gebracht.
Maar hij oogstte met zijn pleidooi weinig succes…
omdat hij overschreeuwd raakte door jonker Fatman, die zich bekendheid had
geschaft als voorzitter van het comithee tot bestudering der biologische voorwaarden
voor geluk in apenkolonies.
De verontwaardiging werd door de regie tijdens het nu uitpuilende tumult treffend in beeld gebracht via de rolstoelbezitter Durk, die in enkele uitvoerige oneliners overhaast de deplorabele staat van de infrastructuur te berde bracht.
Hetgeen afgekapt werd door het onvermijdelijke reclameblok, dat het buisgekluisterde thuispubliek kans gaf de microchips aan te vullen en bier uit de magnetron te halen.
