De discussie die zich in galerie XQseMe tussen Johnnie Crash en Hugbart van Genehouwen ontspon kreeg in de media meer aandacht dan het slinks verwijderen van het kunstwerk Lam Kots en dit vervangen door een brave poster met een engel, wat tegemoet moest komen aan de bezoekers, die op de heibel over het Lam Kots zouden afkomen en dan na het betreden van de expositieruimte tot hun verontwaardiging en/of teleurstelling geen spoor van dit doek konden vinden.
Schrijvers van columns meenden hier de duidelijk in opmars zijnde trend van vertrutting te signaleren, waarbij men al bij voorbaat lange tenen bij andersdenkenden veronderstelt, zodat proactief voorkomen moet worden, dat deze tenen geraakt zouden kunnen worden.
Om u, lezer, de mogelijkheid te geven om zelf uw eigen mening te vormen over de mate van schandaligheid die hier tere zielen had kunnen bezeren, heeft uw scribent zijn stoute overschoenen aangetrokken en toont hij u de foto, waarop Johnnie Crash en Hugbart van Genehouwen op luide toon van gedachten wisselen, omdat op de achtergrond het broddelstukje, dat het rebelse kunstwerk moet vervangen, nog juist zichtbaar is.
Zijn gedachten dwaalden hierbij onwillekeurig naar de heisa in de MET, waar men om ongeveer dezelfde reden als boven omschreven een kunstwerk van Balthus had willen laten verwijderen, hetgeen de directie van MET weigerde, zodat duizenden konden genieten van meisje en kat.
De enige, die tot op heden geschokt is waargenomen (zie de compositietekening), bleek achteraf een man, die zich had misgrepen in de meterkast van zijn seniorencomplex.
Later, toen de kruitdampen opgetrokken waren en menigeen hoopte, dat de hele historie nu wel voorgoed vergeten zou zijn, deed de schrijver van bovenstaand relaas in een muffe, schimmelige kelder onder de galerie, die slechts buitenom te bereiken was via een smal, glibberig trappetje, ten dele overwoekerd en grotendeels aan het zicht onttrokken door rottende bladeren een opzienbarende vondst: een olieverfschilderij, dat men slordig had proberen te verbergen door er een grove jute aardappelzak overheen te werpen.
Juist omdat deze speurder zich eerder zo had vastgebeten in de zaak, leek hij wel door een magneet naar de plek getrokken te worden, waar Lam Kots prijkte, helaas onzichtbaar voor de talloze nieuwsgierigen, die dit werk wat graag hadden willen zien in XQseMe. Welnu, troost en balsem voor dezulken. Hier is het kale doek, helaas zonder de kostbare vergulde lijst die door de tand des tijds is weggerot.
