Aan mijn opvoeding tot gehoorzaam burger heeft het dreigen met eeuwige foltering van mijn ziel in het hellevuur weinig bijgedragen, maar tot een zekere preoccupatie met het thema ‘je ziel aan de duivel verkopen’ heeft het wel geleid. Je merkt het aan mijn fascinatie voor Faust en de titel en inhoud van de roman Zielsverduistering.
En voelde het niet als het vermarkten van mijn ziel, toen ik ondanks al het fronsen van wenkbrauwen de Kunst koos als mijn roeping? Ja, het leek solliciteren naar levenslange armoede. Slechts een handvol vrienden bleef mijn keuze steunen.
Hier een prent uit 1971, die ik op de gedenkwaardige dag 02 02 2020 heb bewerkt en ingekleurd. Het thema: als een haas naar de kunst, al is die keuze nog zo wereldvreemd.
Retrospectief valt me op, dat veel van mijn warrige tekeningen uit die tijd een toen onbewust, maar voorspellend stempel hadden. Het doet me denken aan Osman Spare,
op veel fronten zijn tijd vooruit, maar moeilijk plaatsbaar in een bepaalde stroming.
Hij geloofde, dat hij met getekende symbolen (sigils) magische invloed kon uitoefenen.
En toevallig… zie ik net een interview, uitgezonden door VPRO, met ook het thema:
in het onbewuste duiken voor inspiratie. Howard Shore!
Uit hetzelfde album (bewerkt en aangepast):
